Herkes için vazgeçilmez olmayı istemek çok sıkıcı olabilir. Herkesin senden vazgeçmediğini düşünsen? Vazgeçilmemek için özel bir çaba da gerektirir bu durum. Kişilere göre özel tasarlanmış düşünülmüş projeler üretmelisiniz mesela. Onların ilgilerini üstte tutmak gerekecek. Sonra eskiyecek yüzler. Yüzsüzleşecek belki dokunuşlar. İnsanlar varsa işin içinde vazgeçilmez olmayı istemek bir vazgeçiştir kendinden.
Hani kıyafetlerinden vazgeçmek , makyaj malzemelerinden, kitaplarından , kalemlerinden , yıllarca oluşturduğun koleksiyonlarından , seksi iç çamaşırlarından, takılarından… Bunları bıraktığın anda bir arınma yaşamaya başlarsın. Bırakabildiğin anda Yeniye yer açarsın. “Yeniye yer açılır.” Bu durum eşyalar için olduğu kadar zihinsel durumumuz için de geçerlidir. Çöpler gider rahatlarsın.
Bilgisayarınızın geri dönüşüm kutusundakileri “bir gün lazım olur tekrar geri yüklerim” mantığı ile bekletmenizin pek hayırlı olmadığını bilmem anlatmama gerek var mıdır?
Bu yüzden bilgiden de vazgeçebilmeli insan. Bilgi sonsuz bir kütüphanenin içinde ucu bucağı olmayan bir kuyudur çünkü.
İnsanlardan da vazgeçebilmeli… Öyle ki yeni düşler kurabilesin.
Vazgeçebildiğin oranda özgürleşirsin.
Vazgeçebildiğin her insandan uzak durmak zorunda değilsiniz elbette. Ya da on(lar)dan ayrı hissederek bütünden kopmaya da hiç gerek yok.
Vazgeçilebilir isen eğer kendinsin.
Vazgeçilebilir Ol ki yeniye yer açılsın. Vazgeç ki yeni ufukları keşfetmen mümkün olsun. Sen Yenilenirsin.
Bir yanıt bırakın